Kochanowski: Lubię kreować grę (KNP)

11.09.2020 18.45, autor: JAKUB WYDRA, fot. OLA WÓR,

W Akademii Legii szkoli się od pięciu lat. Wypatrzony przez obecnego dyrektora sportowego, Radosława Kucharskiego, zanim na stałe trafił na Ł3, musiał przebić się przez dwa etapy testów. Środkowy pomocnik, który nie ukrywa, że najwięcej czerpie z gry Xaviego, Iniesty i Busquetsa. Zafascynowany filozofią Barcelony, chce z Legią dominować nad rywalami i zdobyć kolejne mistrzostwo Polski. Poznajcie Michała Kochanowskiego, zawodnika drużyny U18 naszej Akademii [Kandydat na piłkarza].

 

 

– Miałem dwa - trzy lata, kiedy już brat zabierał mnie na boisko i uczył kopać piłkę. Kiedy trochę podrosłem, zaprowadził mnie na pierwszy trening do Promienia Żary. Miałem wtedy sześć, może siedem lat. W wieku dziewięciu lat zostałem zawodnikiem miejscowej drużyny, którą zgłoszono do rozgrywek w lidze trampkarzy, a w której mój brat był trenerem. Grałem tam z dużo starszymi chłopakami. Pamiętam, że koszulka klubowa wisiała na mnie, o tyle była za duża (śmiech). Po roku przeniosłem się, wraz z trzema kolegami, którzy aktualnie również graja w piłkę, do drużyny UKS Promień Żary. Tam również trenowałem pod okiem brata. Z tym klubem miałem okazję jeździć na naprawdę fajne turnieje. Awansowaliśmy, na przykład, do turnieju finałowego mistrzostw Polski, w którym uczestniczyły najlepsze zespoły z każdego województwa. Gra w takich turniejach wpłynęła też na to, że zacząłem otrzymywać powołania na kadrę wojewódzką.

 

 

 

 

 

– Grałem wtedy w reprezentacji Lubuskiego ZPN. Właśnie na jednym z meczów kadry wojewódzkiej, w 2014 roku, zobaczył mnie skaut Legii. Po spotkaniu do mojego brata, trenera reprezentacji, podszedł pan Radosław Kucharski. Powiedział, że chciałby, żebym przyjechał do Warszawy na testy. Testy były dwuetapowe. Najpierw przyjechałem zimą. Treningi odbywały się pod balonem, na tym etapie zawodników testowanych było bardzo wielu. Druga część testów odbywała się już w węższym gronie, zagraliśmy też mecz sparingowy z drużyną Akademii z tego rocznika. W tym spotkaniu wystąpiłem zresztą na nietypowej dla mnie pozycji, bo na skrzydle. Na stałe do Legii trafiłem latem 2015 roku. Również inne kluby oferowały mi testy, między innymi Zagłębie Lubin, Lech Poznań czy Energie Cottbus, ale byłem zdecydowany na Legię. Ten klub jako pierwszy wykazał zainteresowanie moją osobą i był najbardziej konkretny w swoich działaniach.

 

 

 

– Tak. W bursie pojawiłem się jako pierwszy, mogłem więc wybrać sobie najlepsze łóżko (śmiech). Do mojego pokoju trafili Kamil Rokosz, Jakub Michor i Maciej Bartel. W pokoju naprzeciwko mieszkali Dawid Barnowski, Michał Karbownik i Michał Sparwasser. Trzymaliśmy się ze sobą, dobrze się dogadywaliśmy. Ja, Dawid, Michał Sparwasser i Kamil wytrzymaliśmy ze sobą pięć lat (śmiech). Dopiero przed tym sezonem nasze drogi się rozeszły. Z tamtej paczki zostałem w pokoju z „Barno”.

 

 

 

– Na pewno zmiana środowiska była odczuwalna. Pierwszy raz miałem zamieszkać na stałe z dala od rodziców, do tego w bursie mieszkało też sporo starszych chłopaków. Duże miasto, dla chłopaka wychowującego się na wsi przeskok był duży. Sportowo, poziom na pewno był wyższy, niż w moim poprzednim klubie, ale nie czułem, by był za wysoki na moje możliwości. Wiedziałem, na co mnie stać i szybko się dostosowałem do tego, czego wymagali ode mnie trenerzy.

 

 

 

 

 

– Myślę, że tych momentów było całkiem sporo. Wymienię dwa. Bramka strzelona Ajaksowi Amsterdam na wyjeździe i wygrana z Bayernem w Monachium 4:1.

 

 

 

– Każde miejsce w środku pola, tam się czuję najlepiej. Lubię kreować grę, rozgrywać. Ewentualnie, mógłbym zagrać też w obronie, ale myślę, że moje parametry fizyczne nie są odpowiednie do gry na tej pozycji.

 

 

 

– Myślę, że po tylu latach nauczyłem się nadrabiać braki fizyczne innymi aspektami. Przede wszystkim umiejętnym ustawianiem się, przewidywaniem tego, co za chwilę się wydarzy oraz wykorzystywaniem umiejętności technicznych. Unikam strać stricte fizycznych i szybkościowych, a w zamian staram się grać piłką.

 

 

 

– Andre Martins, ze względu na to, że mam podobne parametry fizyczne. Jest bardzo dobry technicznie, świetnie odnajduje się w przestrzeni, gra inteligentnie, rozumienie gry ma na bardzo wysokim poziomie. Podoba mi się również Vako Gvilia. Jest wyższy, silniejszy, ale fajnie prezentuje się w ofensywie, potrafi stworzyć przewagę, jest pewny w działaniu.

 

 

 

– Leo Messi. Uwielbiam patrzyć na jego grę, na jego swobodę z piłką przy nodze. Z mojej pozycji podpatruję Xaviego, Iniestę i Busquetsa. Każdy z nich jest innym typem pomocnika, ale od każdego można też bardzo dużo zaczerpnąć.

 

 

 

– Tak, zgadza się (śmiech). Staram się oglądać każdy mecz.

 

 

 

 

 

– Oczywiście liga hiszpańska (śmiech). Gdybym miał wybierać klub zagranicą, na pewno patrzyłbym na to, czy trener chce tam grać w piłkę oraz jakie są tam dla mnie perspektywy do rozwoju. Myślę, że modelowym przykładem rozwijania swojej kariery jest Robert Lewandowski, który najpierw trafił pod opiekę Jurgena Kloppa, później grał u Pepa Guardioli. Z sezonu na sezon widać było, jak dojrzewa, staje się piłkarzem coraz bardziej kompletnym. Dziś jest na światowym TOP-ie. Na pewno życzyłbym sobie podejmować w przyszłości równie trafne decyzje.

 

 

 

 

 

– Ustawianie się, sporo analizowałem to, jak poruszam się po boisku i co powinienem w tym aspekcie zmienić. Technika użytkowa - jakość przyjęcia, w jaki sposób i w jakim kierunku robić to najlepiej. Wyczucie tempa gry - kiedy je przyspieszyć, kiedy zwolnić.

 

 

 

– Na pewno chciałbym zostać przy piłce. Z futbolem mam do czynienia w zasadzie od kiedy zacząłem chodzić, ciężko byłoby mi nagle go porzucić i zająć się czymś kompletnie z nim nie związanym.

 

 

 

 

 

– Lubię spędzać czas aktywnie, uprawiać też inne sporty. Ostatnio bardzo polubiłem grę w tenisa. Sporo gram też w siatkonogę. Od czasu do czasu lubię pograć na komputerze. Jak byłem młodszy układałem kostkę Rubika, byłem w tym całkiem niezły (śmiech).

 

 

 

– Myślę, że mamy odpowiednią jakość, by powalczyć o mistrzostwo. Tęskniliśmy za meczami o stawkę, jest w nas głód gry i wygrywania.

 

 

 

– Obecnie dużą wagę przykładamy do gry pozycyjnej, do konstruowania akcji. W obecnym ustawieniu 4-3-3 środek pola funkcjonuje inaczej, niż w poprzednim sezonie, gdy graliśmy głównie 4-4-2. Dzięki kryciu przestrzeni, a nie poszczególnych zawodników rywala możemy bardziej koncentrować się na działaniach w ataku. To dobre ustawienie dla drużyn chcących grać ofensywnie, dominować. Tak chcemy grać.

 

 

 

 

 

– Pierwszą rzeczą, jaka rzuciła mi się w oczy, to duży nacisk na to, by nie tracić piłek. Gra się szybciej i ta gra jest bardziej poukładana. To już takie bardziej seniorskie, dojrzałe granie. Trener Sokołowski zwraca też dużą uwagę na jakość zagrań oraz na umiejętność operowania piłką.

 

 

 

– Zaangażowanym w swoją pracę, charakternym, z fajnym podejściem do swoich zawodników. Pewny siebie, ale też bardzo otwarty, do każdego stara się podejść indywidualnie. Wymagający, ale nie tylko wobec nas, ale również wobec siebie samego.

 

 

 

– Pamiętam, jak kiedyś na jakimś turnieju trener krzyknął do mnie „Bądź odpowiedzialny za piłkę!”. Jakoś bardzo mocno uderzyło mnie wtedy to zdanie. Zacząłem się później zastanawiać nad tą radą i przywiązywać znacznie większą wagę do tego aspektu w treningu czy w grze.

 

 

 

– Być piłkarzem FC Barcelony. Brzmi może nierealistycznie, ale w końcu od tego są marzenia. Na pewno będę robił wszystko, by wejść na jak najwyższy poziom. Poza tym, chciałbym być po prostu szczęśliwym człowiekiem.

 

 

 

 

 

Odc. 2: (KLIK)

 

 

Odc. 4: Jakub Kwiatkowski (KLIK)