Pruchnik: zawodnik Legii nie może bać się swoich marzeń

30.10.2019 12.00, autor: JAKUB WYDRA, fot. ALEKSANDRA WÓR, JACEK PRONDZYNSKI,

- "Karbo" lubił prowadzić piłkę, ale często szwankowała u niego decyzyjność. Kiedyś zwróciłem mu na to uwagę, mówiąc "Michał, brak decyzji również jest decyzją". Miałem wrażenie, że mocno wziął do siebie te słowa. Dziś, po tych kilku miesiącach w pierwszej drużynie widać, że zrobił duży krok do przodu w tym aspekcie - zauważa Radek Pruchnik, kapitan Legii II i trener indywidualny Akademii.

 

 

– Jestem kapitanem drugiego zespołu Legii, ale również trenerem w dziale rozwoju zawodników Akademii, gdzie u boku Mateusza Kamudy, Norberta Misiaka, Arka Białostockiego, Piotra Parchana i Bartka Palucha odpowiadam za trening indywidualny. Ja współpracuję z drużynami od U14 do U18. Specjalizuję się przede wszystkim w pracy z graczami o profilu „sześć”, „osiem” i „dziesięć”.

 

 

 

– W poniedziałki i środy uczestniczę w treningach drużyny U18. Logistycznie jest to bardzo dobrze rozwiązane, ponieważ zajęcia U18 są zaraz po moim treningu w „dwójce”, na tym samym obiekcie. W czwartek w Akademii jest dzień treningu indywidualnego, wówczas jestem zwolniony z obowiązków zawodniczych i skupiam się wyłącznie na roli trenera.

 

 

 

 

 

– Założeniem klubu, Akademii, trenerów jest by zawodnicy z drugiego zespołu płynnie przechodzili do „jedynki”. Chcemy, aby potrafili radzić sobie w trudnych sytuacjach i szybko aklimatyzowali się w seniorskiej rzeczywistości. Moim zadaniem jest więc wspomaganie procesu wprowadzania tych chłopaków w piłkarską dorosłość. Do każdego zawodnika staram się podchodzić indywidualnie, bo na każdego działają inne bodźce. Czasem trzeba na kogoś krzyknąć, czasem komuś zwrócić uwagę na jakiś aspekt piłkarski czy pozaboiskowy, czasem kogoś pochwalić czy po prostu pogadać bądź wysłuchać.

 

 

 

– Michał to jest chłopak, który uwielbia słuchać. Dużo rozumie, a przy tym zawsze jest otwarty na sugestie, czy to trenerów, czy starszych zawodników. Patrząc na czysto piłkarskie aspekty, Michał lubił prowadzić piłkę, ale często szwankowała u niego decyzyjność. Przykładowo: poprzez prowadzenie piłki potrafił wypracować sobie sytuacje strzelecka, jednak nie podejmował decyzji o strzale. Kiedyś zwróciłem mu na to uwagę, mówiąc „Michał, brak decyzji również jest decyzją”. Miałem wrażenie, że mocno wziął do siebie te słowa. Dziś, po tych kilku miesiącach w pierwszej drużynie widać, że zrobił duży krok do przodu w tym aspekcie. Środowisko pierwszego zespołu pomogło mu nauczyć się eksponować swoje poszczególne atuty w odpowiednim momencie. Piłkarsko bardzo dojrzał, szczególnie pod kątem rozumienia gry, a potwierdzeniem tego są bardzo dobre występy na poziomie Ekstraklasy.

 

 

Więcej o drodze Michała Karbownika do pierwszej drużyny Legii przeczytasz TUTAJ

 

 

 

– Tak, i wywiązywał się ze swoich obowiązków bardzo sumiennie, swoim podejście może służyć przykładem dla innych. Celem takiego rozwiązania było przede wszystkim wykreowanie w nim lidera, przyzwyczajanie do brania odpowiedzialności za zespół. Michał miał być też głosem młodych zawodników w szatni. Dzięki temu, moim zdaniem, bardzo dojrzał, stał się jeszcze bardziej odpowiedzialny, zarówno poza boiskiem, jak i na placu gry. Dziś podobną rolę w "dwójce" pełni Ariel Mosór. Założenie jest dokładnie takie samo, jak w przypadku "Karbo".

 

 

 

 

 

– W moim odczuciu najistotniejsze jest nastawienie. Nastawienie na wzrastanie. Przede wszystkim młody zawodnik nigdy nie może zadowalać się tym, co jest teraz. Czyli poczucia spełnienia nie może dać mu sam fakt znalezienia się w pierwszym zespole czy debiut w Ekstraklasie. Musi ciągle czuć głód, być nienasycony, pazerny, a przy tym ciężką pracą dążyć do przeskakiwania kolejnych poprzeczek. Jeżeli będzie w ten sposób podchodził do swoich obowiązków, i będzie się oczywiście bronił umiejętnościami, zwiększy prawdopodobieństwo osiągniecia przez siebie sukcesu.

 

 

 

– Przede wszystkim zawodnik musi być przygotowany na to, że spotka w seniorach wyższy poziom. Szybkość podejmowania decyzji na boisku jest zupełnie inna, a więc to, że w danym aspekcie wyróżniał się na poziomie juniora, nie oznacza, że tak samo będzie w dorosłym futbolu. Będzie miał znacznie mniej czasu na holowanie piłki, dlatego kluczowe jest to, czy już w młodym wieku, w procesie szkolenia będzie kładziony nacisk na jak najszybsze podejmowanie optymalnych decyzji. To naprawdę sporo ułatwi w przyszłości. Druga, nie mniej istotna kwestia, to czy zawodnik dorósł mentalnie do bycia seniorem. Musi być na tyle dojrzały, by zaadoptować się w nowym, zupełnie innym środowisku, zmierzyć się z presją, z nieco innymi zasadami funkcjonowania szatni.

 

 

 

– Najważniejsze, by swoim zachowaniu być autentycznym. Skromność i pokora, jak to się mówi "pokorne ciele dwie matki ssie" (śmiech). Ważne, aby myślał o drużynie, a nie tylko o sobie. Świadomość, że drużyna buduje jednostkę ułatwi zmienić optykę na bardziej altruistyczną.

 

 

 

 

 

– Na pewno wspólnym mianownikiem w wypadku tych chłopaków jest pewność siebie. To są zawodnicy świadomi swoich umiejętności, ale przy tym potrafią je sprzedać na treningu i w meczu. Michał i Mateusz udźwignęli grę dla pierwszego zespołu Legii, co nie jest wcale łatwe, nawet dla wielu starszych graczy. Dotknęli już gry dla dużej publiczności, większej krytyki i uważam, że bardzo dobrze sobie z tym radzą. Maciek zaliczył debiut marzeń, strzelił zwycięskiego gola w bardzo ważnym, prestiżowym meczu z Lechem. Zagrał bez kompleksów i dał drużynie bardzo istotny impuls. O to właśnie chodzi w procesie wejścia do pierwszej drużyny. Kluczowa w tym wypadku jest cierpliwość. Ja mam takie powiedzenie, że kto nie potrafi cierpliwie czekać na swoją szansę, na tę szansę nie zasługuje. Karbownik, Praszelik i Rosołek, a wcześniej tak samo Radek Majecki czy Mateusz Wieteska, musieli poczekać na debiut, zapracować na szansę, ale ich cierpliwość została nagrodzona i ich rola w „jedynce” cały czas ewoluuje.

 

 

Więcej o debiucie Maćka Rosołka w pierwszym zespole przeczytasz TUTAJ

 

 

 

– To jest powtarzalność, zwracanie uwagi na detale, wielokrotne powtarzanie danego zachowania, by zbudować w zawodniku nawyk. My chcemy zbudować w naszych graczach odpowiednie ruchy, zachowania, które będą służyć im przez lata seniorskiej kariery.

 

 

 

– Najistotniejsze jest przyjęcie piłki. Dobre przyjęcie piłki to absolutny fundament, na bazie którego jesteś w stanie wykonać kolejny ruch na boisku. Kiedy przyjęcie jest starannie zrobione, masz możliwość oddać dobry strzał czy obsłużyć partnera dobrym podaniem. Bardzo istotna jest również umiejętność obserwacji przestrzeni. Jeżeli opanowałeś ten aspekt, masz więcej czasu na podjęcie dobrej decyzji. Z tym wiąże się szybsze myślenie w trakcie gry. Zawodnik przed przyjęciem piłki powinien wiedzieć, co z nią zrobić. To we współczesnym futbolu kluczowe aspekty, bez których nie masz szans poradzić sobie na wysokim poziomie. Pracujemy w Akademii w taki sposób, by rozwijać te cechy w jak największym stopniu. Efekty są już zauważalne, ale jestem przekonany, że będziemy w tych aspektach jeszcze o wiele lepsi.

 

 

 

– Młodzi ludzie wierzą w skuteczność działań. Jeżeli ja, jako trener, mam jakąś sugestię i pokazuję zawodnikom, że to działa, wtedy oni w to wierzą. A jeśli w to wierzą, to chcą z tego korzystać. Dlatego nie możemy dyskwalifikować starszych graczy i odpuszczać w ich wypadku treningu indywidualnego. Nigdy nie jesteś za stary, by się czegoś nauczyć. W każdym wieku możesz się doskonalić. Może osiemnastolatkowie nie chłoną tyle, co chłopcy dziesięcioletni, może trudniej jest im zastąpić zły nawyk dobrym, ale jest to możliwe, dlatego mocno pracujemy by tak się właśnie działo.

 

 

 

– Trenerzy desygnują nam na każdy czwartkowy trening konkretnych zawodników, z którymi pracujemy nad danym aspektem. Oczywiście, prowadzimy bardzo dokładny monitoring chłopaków, ustalamy, jakie cechy chcemy poprawić lub wykształtować. Ja, choć nie widzę ich codziennie, nie widzę meczów U18 na żywo, gdy kolidują one z moimi meczami w Legia II, to jestem na bieżąco z ich postępami, ich grą, wszystkie zaległości nadrabiam na bazie materiałów wideo. Trening indywidualny zaczyna się od analizy potrzeb zawodnika, a dopiero potem wychodzimy na boisko treningowe, by nad nimi pracować.

 

 

 

– Przede wszystkim staram się, by swoją jakością piłkarską, ale i jakością życia, podejściem do życia, zachowaniem poza boiskiem, budować swój autorytet w oczach młodych zawodników. Głęboko wierzę, że starszy zawodnik może być dziś takim autorytetem. Moim zadaniem w drugim zespole jest właśnie zaszczepianie w młodych graczach właściwych wzorców zachowania, by czerpali z moich doświadczeń i, widząc moją postawę, chcieli podążać w kierunku, który ja wskazuje.

 

 

 

– Piłka seniorska jest o wiele bardziej wyrachowana, niż ta juniorska. Może mniej widowiskowa, ale bardziej odpowiedzialna. W seniorach musisz bardzo ciężko popracować, żeby odebrać piłkę, a gdy to ci się uda, musisz umieć ją szanować. Uważam, że przede wszystkim pod tym względem zdaliśmy egzamin w meczu z Wigrami. Zagraliśmy dojrzale, mimo że nasza średnia wieku była bardzo niska. To pokazuje, że nasza praca z młodymi zawodnikami daje pożądane efekty. Mieliśmy na ten mecz dobry plan, uwierzyliśmy w niego, ale jeszcze trzeba potrafić wprowadzić go w życie. My to zrobiliśmy i zasłużenie cieszyliśmy się z awansu do kolejnej rundy. Byliśmy dobrze ustawienie taktycznie, lepiej od rywala poruszaliśmy się po boisku. Dzięki temu mogliśmy wyeksponować swoje umiejętności.

 

 

 

 

 

– Przede wszystkim nie mogą bać się własnych marzeń. Wszyscy ci chłopcy, jestem o tym przekonany, chcą grać na jak najwyższym poziomie. Chcą występować przed tysiącami kibiców, grać z „L-ką” na piersi. Oni wiedzą, ile waży koszulka Legii, mają z tyłu głowy, z jaką presją wiąże się gra w topowych klubach. Ja zawsze powtarzam, że jeśli piłka jest dla ciebie pasją, miłością, to gdy wychodzisz na boisko, wszystko inne schodzi na dalszy plan. Robisz wiele rzeczy instynktownie, kibice cię napędzają, ale nie myślisz o tym, w jaki sposób jesteś oceniany, tylko cieszysz się grą. O to chodzi - by dla zawodnika futbol nie był zawodem, ale spełnieniem marzeń i realizowaniem siebie. Jeśli piłkarz podchodzi w ten sposób, to mecze o dużym ciężarze gatunkowym są wyłącznie przyjemnością.

 

 

 

– Jest takie powiedzenie: „po wygranych bądź skromny, po porażkach bądź szczery”. Przede wszystkim nie wolno uciekać w tłumaczenie się. W meczu ze Zniczem byliśmy gorszym zespołem, ale traktujemy tę porażkę w pierwszej kolejności jako informację. Nie podchodzimy do tej porażki emocjonalnie. Na takie mecze trzeba spojrzeć na chłodno, bo z nich można wyciągnąć największą naukę. W psychologii istnieje coś takiego, jak rezyliencja. Jest to umiejętność, potocznie mówiąc, „wychodzenia na prostą” po trudnych doświadczeniach w tym przypadku boiskowych. Składają się na to m.in. nasz sposób radzenia sobie ze stresem, elastyczność w przyjmowaniu kolejnych zmian, nastawienie do nowych, zaskakujących sytuacji, umiejętność radzenia sobie z nieprzewidywalnością oraz umiejętność radzenia sobie z porażkami. Bardzo szybko wracasz do równowagi emocjonalnej, zarówno po wygranym, jak i przegranym meczu. Uważam, że futbolu jest to o tyle kluczowe, że jedna porażka nie może zaburzyć twojej pewności siebie, a jedna wygrana nie może jej zawyżyć. My wyszliśmy na ten mecz z konkretnym planem, daliśmy z siebie wszystko. Tym razem to nie wystarczyło, na co zapewne złożyło się wiele czynników. Najważniejsze, by odnaleźć te czynniki i umieć na nie odpowiednio reagować w przyszłości. To rewelacyjna lekcja dla mnie jak i młodych zawodników.

 

 

 

– Przede wszystkim można się nauczyć twardości w grze, gry w kontakcie. Rywalizacja z dorosłymi ludźmi to zupełnie coś innego, niż rywalizacja z rówieśnikami. Nawet na poziomie III ligi jest wielu graczy ogranych w wyższych klasach rozgrywkowych, włącznie z Ekstraklasą. Możesz nauczyć się cwaniactwa, szybszego podejmowania decyzji, gry nieschematycznej, umiejętności wykorzystywania swoich atutów w odpowiedni sposób. Kluczowe, by młody zawodnik nie zasiedział się na tym poziomie. To bardzo dobre miejsce na przetarcie, na pierwsze zetknięcie z seniorską rzeczywistością, ale młody chłopak musi dążyć do tego, by stale podnosić sobie poprzeczkę.

 

 

 

– My skupiamy się na każdym kolejnym meczu. W takim klubie, jak Legia, musisz chcieć wygrać każde spotkanie, ale gdy przegrywasz, to, jak wspominałem wcześniej, wyciągaj z tego jakąś informację dla siebie. Na pewno stać nas na walkę o awans do II ligi, ale nie stawiamy wszystkiego na jedną kartę. Celem drugiego zespołu jest przede wszystkim przygotowywać młodych zawodników do gry w „jedynce”. Dlatego, na końcu będziemy rozliczani z tego, ilu chłopaków od nas znajdzie się w pierwszej drużynie Legii. Oczywiście, awans na poziom centralny byłby dobry dla naszych graczy. Wyższy poziom, a więc bardziej wymagający przeciwnicy. Rywalizacja na poziomie krajowym. Nie można jednak przedkładać awansu ponad cele rozwojowe. Jeżeli będziemy uczciwie pracować, wierzyć w swoje umiejętności, to jestem przekonany, że zajmiemy na koniec wysokie miejsce i włączymy się do walki o awans.

 

 

Rozmawiał: JAKUB WYDRA