Cezary Miszta: Mój przykład pokazuje, że warto walczyć o marzenia

06.12.2018 20.00, autor: MICHAŁ PAPIERZ, JAKUB WYDRA, fot. ALEKSANDRA WÓR, LW,

- Pamiętam swój pierwszy trening w "jedynce", na płycie głównej przy Ł3. Przyszli na niego kibice i śpiewali przez 15 minut, jako podziękowanie za remis 3:3 z Realem Madryt w Lidze Mistrzów. Przed treningiem do szatni wprowadzał mnie Radek Majecki i nie za bardzo wiedziałem, jak mam się zachować. Sam trening to było dla mnie wielkie przeżycie, niesamowite ciarki na całym ciele. Czułem się jakbym miał za chwilę zagrać o mistrzostwo świata. To był ten dzień, kiedy po raz pierwszy naprawdę poczułem, że spełniam swoje największe marzenie - mówi 17-letni bramkarz Cezary Miszta w obszernym wywiadzie dla akademia.legia.com.

 

Nasz sposób pracy z bramkarzami jest doceniany przez zagraniczne kluby. W ostatnich dniach gościliśmy przedstawicieli rosyjskiego Zenitu Sankt Petersburg, wcześniej byli u nas trenerzy między innymi z Southampton FC czy japońskiej akademii Ventforet Kofu. Jednym z owoców naszej pracy z golkiperami jest utalentowany 17-latek,

Cezary Miszta

Cezary Miszta

Bramkarz, ur. 30 października 2001

Legia Warszawa

, który ma za sobą pięć obozów z pierwszym zespołem Legii, znajdował się również w kadrze "jedynki" na rundę wiosenną sezonu 2017/2018. Dziś Czarek występuje w drużynach Legii II oraz U18, otrzymał również powołanie na listopadowe zgrupowanie reprezentacji Polski U18.

 

***

 

 

– To niesamowite uczucie. Kiedy pierwszy raz pojawiłem się na Legii jako zawodnik, poczułem ciarki na całym ciele. Po testach, jeszcze od razu na boisku, trenerzy zapytali mnie, czy chcę tutaj zostać. Ja popatrzyłem tylko na stadion, łezka zakręciła się w oku i oczywiście się zgodziłem. Nawet teraz, gdy wychodzę na trening, to mam takie uczucie. Napędza mnie ono do jeszcze cięższej pracy. Kiedyś to było dla mnie coś niewiarygodnego, żeby trenować z pierwszym zespołem Legii. Oglądając filmiki ze zgrupowań na YouTube, czułem zazdrość, chciałem tam być razem z nimi. A teraz? Jestem już po pięciu obozach z seniorami i jestem ze wszystkimi piłkarzami na „ty”. Marzenia się spełniają.

 

– Łuków to legijne miasto. Na każdym meczu są kibice z moich rodzinnych stron. Często z bratem jeździliśmy na Łazienkowską by dopingować Legii na stadionie. Odkąd pamiętam byłem mocno „zafiksowany” na punkcie Wojskowych. Cały pokój mam w czerwono-biało-zielonych barwach, a biurko zaklejone vlepkami. Na każde święta musiałem dostać prezent z FanStore’a Legii, nie było innej opcji. Obłęd!

 

– Graliśmy mecz kadr wojewódzkich. Obroniłem karnego Bartka Ciepieli i wydaje mi się, że właśnie tamtym występem zapracowałem sobie, by trafić do notesu skauta Legii. W szóstej klasie podstawówki byłem też na naborze w Legii. Spodobałem się, zostałem zaproszony na jeszcze jedne testy. Po nich klub chciał mnie już ściągnąć na stałe, ale rodzice zaprotestowali, chcieli żebym został jeszcze w Łukowie, w miejscowych Orlętach. Myśląc o piłce nieco poważniej, musiałem w końcu jednak opuścić rodzinne miasto. Przez pół roku występowałem w Motorze Lublin. To był dla mnie bardzo dobry czas, bo mogłem grać z dwa lata starszymi zawodnikami, dzięki czemu szybciej podnosiłem swoje umiejętności i zapracowałem na transfer do Legii.

 

 

 

 

– Wszystko zaczęło się od tego, że rodzice zaprowadzili mnie na trening do AMPlusu Łuków. Miałem wtedy około 9 lat i nawet nie interesowałem się piłką. Trener uczył mnie od samych podstaw, bo nic kompletnie nie umiałem. Mój brat też grał w piłkę nożną i pewnie dlatego w końcu sam się w to wkręciłem. Nie chciałem być gorszy od niego i motywowało mnie to do podnoszenia swoich umiejętności. Z czasem przerodziło się to w takie uczucie, że nie widzę świata poza piłką. To moja miłość.

 

– Przede wszystkim staram się wzorować na Edersonie z Manchesteru City. Jeśli chodzi o grę nogami i decyzyjność, jest to według mnie absolutny top i wzór do naśladowania. Z kolei biorąc pod uwagę ustawianie się i szybkość reakcji moim idolem jest Marc-Andre ter Stegen. Obaj to nowocześni bramkarze z najlepszych na świecie klubów.

 

– Na pewno nie jest to tylko przywiązanie do linii i odbijanie piłek, które lecą gdzieś w okolice bramkarza. Przede wszystkim jest to gra na przedpolu i z drużyną w ofensywie, poprawne wznawianie od bramki, wyłapywanie dośrodkowań, przecinanie piłek prostopadłych. Moim zdaniem, tak właśnie powinien grać bramkarz w nowoczesnym futbolu, a Ederson i ter Stegen to najlepsze tego przykłady.

 

– Od kiedy jestem zawodnikiem Legii, mój pogląd na oglądanie meczów znacznie się zmienił. Kiedyś oglądałem tylko dla przyjemności, a teraz próbuję analizować ustawienie zawodników czy podejmowane przez nich decyzje. Można się z tego typu obserwacji bardzo wiele nauczyć i staram się z tego czerpać pełnymi garściami.

 

– Nie (śmiech). Kiedyś bardziej lubiłem zdobywać bramki niż jej bronić. W Orlętach Łuków, w juniorach były jeszcze zmiany hokejowe. Wtedy czasami grałem pierwszą połowę na bramce, a drugą w środku pola na pozycji "8" albo "10". Byłem na nich próbowany, bo nie miałem szybkości, ale byłem bardzo wytrzymały. Po meczach trener wystawiał nam oceny od 0 do 10. Czasem za grę na bramce dostawałem 6, a za grę w pomocy 7 albo 8 (śmiech).

 

– Zdecydowanie na bramce. Lubiłem strzelać gole, ale jak już miałem wybór to wolałem stanąć w "klatce”.  Mimo wszystko nawet teraz jak wychodzimy rekreacyjnie pograć na orliku, to gram „w polu”. Rok temu, gdy trenowałem w rezerwach u trenera Dębka i miałem kontuzję palca, trener chciał, żebym normalnie trenował jako zawodnik z pola i myślę, że nawet za bardzo wtedy od nich nie odstawałem.

 

– Warszawa to ogromne miasto. Poruszanie się po niej samemu było czymś, co przeraziło mnie chyba najbardziej. Jeśli chodzi o aklimatyzację w nowym otoczeniu, z dala od bliskich, nie miałem z tym większego problemu. Wcześniej byłem pół roku w Lublinie, mieszkałem w bursie i to było już dla mnie takie małe przygotowanie pod transfer do Legii.

 

– Pamiętam swój pierwszy trening w "jedynce", na płycie głównej przy Ł3. Przyszli na niego kibice i śpiewali przez 15 minut, jako podziękowanie za remis 3:3 z Realem Madryt w Lidze Mistrzów. Przed treningiem do szatni wprowadzał mnie Radek Majecki i nie za bardzo wiedziałem, jak mam się zachować. Powiedzieć "dzień dobry" czy "cześć"? Wszedłem taki skulony, stanąłem pod ścianą i powiedziałem nieśmiało „Dzień dobry!”. Wtedy podszedł do mnie Kuba Rzeźniczak i mówi do mnie „Młody, co Ty. Siema!”. Przeszedłem się po szatni, przybiłem piątki z zawodnikami i szukałem miejsca dla siebie. Jedno było wolne, więc tam usiadłem. Jak się niedługo okazało, było to miejsce Guilherme, który poszedł wtedy do toalety. Jak wrócił i zobaczył mnie na swoim miejscu, tylko się uśmiechnął. Zacząłem go przepraszać, poczułem się strasznie głupio. Gui objął mnie i usadził obok siebie. Wówczas stres trochę opadł. Sam trening to było dla mnie wielkie przeżycie, niesamowite ciarki na całym ciele. Czułem się jakbym miał za chwilę zagrać o mistrzostwo świata. To był ten dzień, kiedy po raz pierwszy naprawdę poczułem, że spełniam swoje największe marzenie.

 

 

 

 

– Vadis Odjidja-Ofoe. Gość był ponad tę ligę. W Champions League strzelał bramki Realowi, potrafił wygrać nam w pojedynkę mecz w lidze. Początki były dla niego trudne przez to, że miał nadwagę, ale jak odpalił, to był piłkarzem z innej planety. Ważną postacią w szatni do dziś jest Miroslav Radović, który potrafi ustawić młodego do pionu, ale jest też bardzo pomocny i życzliwy. Legię ma głęboko w sercu, to jego klub. Gdy wchodzi do szatni, bije od niego niesamowita charyzma, od razu czuć do niego respekt. Z "młodzieży" na pewno Radek Majecki i Sebastian Szymański - mają niesamowite umiejętności i myślę, że to oni będą stanowić w przyszłości o sile tego klubu.

 

– Pierwszy raz na obóz pojechałem w zimę, za czasu trenera Jacka Magiery. Jadąc tam, nie wiedziałem czego się spodziewać. Byłem najmłodszy i do tego po pół roku pobytu w Legii. Wtedy mocno wspierali mnie starsi zawodnicy. Na treningach czułem się niesamowicie, wszystko mi wychodziło. Bardzo pomagał mi Miro Radović, mega mnie motywował. Czułem, jakbym znał się z tymi chłopakami dłuższy czas. Wieczorami siadał ze mną Kuba Rzeźniczak i długo rozmawialiśmy. Po powrocie z pierwszego obozu, miało być kilka dni przerwy i wyjazd na drugi. Nie spodziewałem się tego, ale dostałem telefon od trenera Dowhania, który poinformował, że ponownie jadę przygotowywać się z „jedynką”. Wtedy drugi raz pojawiły się łzy w oczach. Pamiętam, jak po informacji o wyjeździe na pierwszy obóz nie mogłem zasnąć w nocy. Wyobrażałem sobie to wszystko i już wtedy przechodziły mnie ciarki, a gdy dostałem informację o kolejnym obozie, popłakałem się w domu, byłem chyba najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Mój przykład pokazuje, że warto walczyć o marzenia. Bardzo ciężko pracowałem, by znaleźć się tu, gdzie jestem, rozwijać się. A dziś jestem nie tylko w najlepszym klubie w Polsce, ale przede wszystkim w klubie, który kocham.

 

Po drugim obozie byłem praktycznie cały czas na treningach z pierwszym zespołem. Nie byłem zgłoszony do Ekstraklasy, ale codziennie z nim trenowałem. Czułem się jako pełnoprawny zawodnik kadry. Na fetę na Starówkę po zdobyciu Mistrzostwa Polski też mnie zaproszono. Na trzeci obóz pojechałem jeszcze za kadencji Jacka Magiery, latem do Warki. Myślę, że zostałbym wtedy na stałe w pierwszym zespole, ale z wypożyczenia powrócili Konrad Jałocha oraz Jakub Szumski. Wróciłem do drugiej drużyny, co nadal było dla mnie dużym wyróżnieniem. Trenowanie ze starszymi to było dla mnie coś niesamowitego. Ogromna szansa na rozwój. Później pojechałem jeszcze na obóz z "jedynką", kiedy trenerem był Romeo Jozak. Przed tym zgrupowaniem byłem po trzymiesięcznej przerwie spowodowanej kontuzją i nie najlepiej mi się broniło. Musiałem się odbudować. Na rundę wiosenną zostałem włączony do kadry pierwszej drużyny. Po zakończeniu sezonu dostałem nawet złoty medal za mistrzostwo Polski, choć nie miałem w tym sukcesie czynnego udziału. Bardzo się z niego cieszę, ma specjalne miejsce w moim pokoju.

W minione lato, za trenera Klafuricia, ponownie byłem na obozie w Warce. Było to jednak bezpośrednio po finałach CLJ, więc dostałem od sztabu szkoleniowego trochę wolnego w trakcie zgrupowania. Teraz też mam cichą nadzieję, że znajdę się kadrze na zimowe zgrupowanie w Portugalii. Będę pracował, by tak się stało!

 

 

 

 

– Może nie do końca nazwałbym to "rzuceniem na głęboką wodę", ale na pewno nie było dla mnie żadnej taryfy ulgowej ze względu na wiek. Nikt się ze mną nie pieścił ani nie głaskał po głowie. Traktowali mnie na równi ze wszystkimi zawodnikami. Były momenty, że trener Magiera siadał ze mną i rozmawiał, żeby mnie lepiej poznać, ale takie rozmowy dotyczyły każdego gracza. W Warszawie także dużo z nim rozmawiałem. Mocno się stresowałem tymi rozmowami, ale były to dla mnie bardzo miłe konwersacje. Nawet jak trener Magiera nie pracował już w Legii, pamiętał o moich urodzinach. Było to bardzo miłe zaskoczenie.

 

– Po pierwsze pokora i ciężka praca. Tylko w ten sposób można zyskać akceptację starszych zawodników i trenera. Nie można zapominać, że sam wyjazd na obóz z "jedynką" to dopiero początek twojej drogi do celu, a nie jego realizacja. Dziś jesteś na treningu w seniorach, a za chwilę może cię nie być w Legii. Tylko od ciebie zależy, jak zostaniesz zapamiętany, czy pokażesz się od najlepszej strony. Jeśli będziesz sumiennie pracował i pamiętał, że niczego wielkiego póki co nie osiągnąłeś, twoja szansa na sukces automatycznie wzrasta.

 

– Przechodząc z etapu juniora do seniorów trzeba być bardzo cierpliwym. Należy pracować jeszcze ciężej niż dotychczas. W dorosłym futbolu nie ma już tak, że trener rotuje składem i daje wszystkim okazję, aby grali w miarę po równo. Tutaj trzeba już na swoje zasłużyć, by dostać szansę należy najpierw na to zapracować. Tu jest walka o życie, pieniądze, presja kibiców i prezesów. To jest najcięższe dla młodego zawodnika, który dostaje szansę w Legii. Wielu pewnie brakuje cierpliwości.

 

Najlepszym przykładem jest historia Radka Majeckiego. Po dobrym sezonie w I lidze wrócił do Legii i przez kilka miesięcy był trzecim bramkarzem. Cierpliwie czekał na swoją szansę, a gdy się taka nadarzyła - wykorzystał ją. Dziś to on dzierży miano pierwszego bramkarza seniorskiej drużyny Legii Warszawa. Wielu na jego miejscu zabrakłoby cierpliwości, odpuściliby sobie walkę i ciężką pracę. Żeby być w takim klubie, jak Legia, nie wystarczą umiejętności. Trzeba też mieć odpowiedni charakter.

 

 

 

 

– W moim wieku najważniejsze są minuty spędzone na boisku. Wiadomo, optymalnie byłoby grać na jak najwyższym poziomie, ale nie traktuję gry w CLJ jako kary czy kroku wstecz. Najważniejsza jest w tym momencie dla mnie regularna gra, niezależnie od poziomu, bo muszę zbierać doświadczenie typowo meczowe. Pewnych rzeczy nie da się wypracować samym treningiem. Mecze w CLJ też rozwijają, liga jest silniejsza niż rok temu. Nie musimy czekać na rundę finałową, aby grać z topowymi zespołami w Polsce. Schodząc do CLJ, nie obrażam się, tylko staram się robić wszystko jak najlepiej, pomóc chłopakom. Prawda też jest taka, że nie mam żadnego osiągnięcia w juniorach i chciałbym na koniec sezonu cieszyć się z mistrzostwa Polski!

 

– Mateusz Szyszkowski jest taką osobą, z którą mam najlepszy kontakt i znam się najdłużej. Już za czasów kadry województwa lubelskiego mieliśmy dobry kontakt. Gdy trafił do Legii to często rozmawialiśmy ze sobą, czy to w klubie, czy przez telefon. Pamiętam taką sytuację, jeszcze przed moim transferem do Akademii, kiedy przyjechałem na mecz na Ł3 i siedziałem na trybunie rodzinnej, a Mateusz podawał piłki za jedną z bramek. Dużo rozmawialiśmy w trakcie tego meczu i zażartowałem wtedy „do zobaczenia niebawem w Legii”. Nie minęło pół roku i zostałem zawodnikiem Wojskowych (śmiech).

 

– Młody chłopak z wielu rzeczy nie zdaje sobie sprawy, zanim nie przyjdzie mu ich doświadczyć na własnej skórze. Tak jest również z samodzielnym radzeniem sobie w dużym mieście, w dużym klubie, z dala od najbliższych. Szczególnie gdy zaczynasz wynajmować mieszkanie, dużo się w twoim życiu zmienia. Głupi przykład, pierwszy z brzegu - posiłki trzeba przygotowywać sobie samemu. Nie ugotujesz obiadu to będziesz chodził głodny, nikt tego za ciebie nie zrobi. Wcześniej w bursie wszystko było gotowe, podane pod nos. Wydaje mi się, że wielu młodszych zawodników tego nie docenia, narzekają na życie w bursie. Prawdziwą lekcją dorosłości będzie dla nich dopiero czas, gdy zmuszeni będą sami o wszystko zadbać. Inna sprawa, teraz nikt mnie nie kontroluje tak jak w bursie i trzeba być bardziej dojrzałym. Szczególnie w kontekście odpowiedniego gospodarowania czasem czy wcześniejszego chodzenia spać, gdy w perspektywie ma się poranny trening. Obecnie mieszkam z Amosem Shapiro-Thompsonem i jest to dla mnie doskonała lekcja języka angielskiego (śmiech). Żadna szkoła ani kurs nie podniesie tak twoich umiejętności językowych, jak konieczność codziennego porozumiewania się z osobą, która nie mówi po polsku.

 

– Przede wszystkim w Realu Madryt. Od lat to mój ulubiony zagraniczny klub. Teraz bardzo podoba mi się też Manchester City, bo dużo korzystają z gry nogami bramkarza. Choć zdecydowanie bardziej kibicowałem dotąd ManU, gdyby pojawiła się oferta z niebieskiej części Manchesteru, to bym jej nie odrzucił.

 

– Nie będę ukrywał, jest ciężko (śmiech). Chodzę do szkoły prywatnej, mam indywidualny tok nauczania. Czasami lekcje kolidują mi z treningami, więc naprawdę rzadko bywam w szkole. Jednak nauczyciele nieco przychylniej patrzą na mnie i pomagają mi, abym nie narobił sobie dużych zaległości.

 

– Język polski. Nienawidzę gramatyki i ortografii, ale bardzo lubię literaturę.

 

– Język niemiecki.

 

 

 

 

– Szczerze mówiąc, nie mam zbyt dużo wolnego czasu dla siebie. Jest szkoła, są treningi, na nudę więc nie narzekam. Kiedy już mam wolny wieczór to albo spędzałem go z dziewczyną albo gram z Amosem na PlayStation.

 

– Sporo czytam, więc ciężko wskazać mi jedną ulubioną pozycję. Sportowcom zdecydowanie polecam „Obsesję Doskonałości” Dawida Piątkowskiego. Ostatnio natomiast przeczytałem „Moją Spowiedź” Dawida Janczyka. Momentami aż mi się łezka w oku kręciła. Mocna książka, bardzo smutna historia.

 

– Ryż z kurczakiem.

 

„Do utraty sił”.

 

– Łazienkowska 3!

 

– Dosłownie wszystkiego. Disco polo, rap, pop. Przed meczami w ostatnim czasie słucham Roya Jonesa. Lubię żywą, dynamiczną muzykę - taka pobudza mnie najbardziej.

 

– "Stąpaj twardo po ziemi i niezależnie od tego, co się dzieje dookoła, nie zmieniaj się i bądź sobą".

 

 

 

 

– Trenerowi Krzysztofowi Dowhaniowi, bo dał mi szansę pracy z pierwszym zespołem oraz trenerowi Maciejowi Kowalowi, bo bardzo wiele się od niego nauczyłem i dalej uczę w drugim zespole.

 

– Łukasz Zjawiński.

 

– Jest ich kilku. Amos, Bartłomiej Ciepiela, Radosław Cielemęcki, Oskar Wojtysiak.

 

Michał Karbownik.

 

– Bartłomiej Ciepiela.

 

– W gimnazjum był nim Konrad Matuszewski. Teraz nie wiem, jak się chłopaki uczą, bo nie chodzę z nimi do szkoły.

 

– Łukasz Łakomy.

 

– Mateusz Leszczuk.

 

– Kacper Wełniak i Łukasz Zjawiński.

 

– Michał Karbownik. Ma niesamowitą szybkość. Świetna gra na jeden, dwa kontakty. Z piłką przy nodze jest jak burza. Nikt go nie zatrzyma. W wieku 17 lat bardzo dobrze sobie radzi w III lidze. Mimo, że jest malutki, śmiało walczy z wyższymi, silniejszymi zawodnikami, nie boi się tego. W kadrze Polski też jest wyróżniającym się zawodnikiem.

 

– Wojciech Szczęsny był moim idolem za czasów gry w Arsenalu. Bardzo się na nim wzorowałem, w pewnym sensie nadal to robię. Kibicuję mu i mam nadzieję, że kiedyś będzie dane mi go poznać. Podoba mi się jego styl gry.

 

– Na ten moment debiut w pierwszej drużynie Legii, na stadionie przy Łazienkowskiej 3, a także gra z orzełkiem na piersi w reprezentacji. Tak bardziej prywatnie to założyć szczęśliwą rodzinę i mieć trójkę dzieci (śmiech).