Trener Kobierecki: Zagrać na miarę swoich umiejętności [CLJ U19]

04.06.2018 13.31, autor: Jakub Wydra, fot. główne: Jacek Prondzynski,

- Dla mnie najważniejsze jest, by moi zawodnicy zagrali na miarę swojego potencjału i przekuli tę ciężką pracę, którą wykonali na przestrzeni ostatnich miesięcy, na dobre występy w tych najważniejszych spotkaniach sezonu. W czym upatruję naszą największą siłę? Przede wszystkim potrafimy połączyć indywidualności w zgrany, dobrze zorganizowany zespół - mówi przed półfinałowym dwumeczem Centralnej Ligi Juniorów U19 z Lechem Poznań trener Legii, Piotr Kobierecki.

 

 

– Nie chciałbym sprowadzać tego sezonu wyłącznie do liczb z rundy zasadniczej. Prawdziwą weryfikacją będą dla nas mecze półfinałowe z Lechem Poznań, w przypadku ewentualnej porażki te wszystkie liczby z wcześniejszej fazy pójdą w zapomnienie. Oczywiście, trzeba oddać zawodnikom to, na co zapracowali przez te trzydzieści kolejek. Mamy bardzo młody zespół. Często w naszym składzie nie było ani jednego gracza U19, o sile zespołu stanowią zawodnicy z kategorii U17. Centralna Liga Juniorów jest w tym sezonie wyjątkowo mocna, gdyż wiele klubów wycofało drużyny rezerw i w pełni skoncentrowało się na tych rozgrywkach. Pamiętajmy również, że intensywność treningów w naszym zespole była w tym sezonie na dużo wyższym poziomie, niż dotychczas. Harmonogram gier był napięty, jesienią występowaliśmy w UEFA Youth League, często graliśmy w systemie środa – sobota. Dlatego jeśli nie przegrywasz na przestrzeni tak wielu spotkań – szczególnie, gdy grasz bardzo młodym składem – masz prawo być zadowolony i z całą pewnością chłopakom należą się duże brawa za ten wynik. Niemniej jednak, najtrudniejszy etap sezonu dopiero przed nami.

 

 

 

– Przy takim systemie gry - co trzy dni - z mikrocyklu treningowego wypadają niestety treningi kształtujące, zarówno mocy, jak i wytrzymałości. W tym sezonie rzeczywiście dość często zmagaliśmy się z nagromadzeniem spotkań, były turnieje zagraniczne, mecze sparingowe z zagranicznymi rywalami, Liga Młodzieżowa i rozgrywki ligowe. Dysponowaliśmy również stosunkowo wąską kadrą, na co wpływ miał przede wszystkim awans sporej liczby naszych graczy do drużyny rezerw. Kluczową rolę w takiej sytuacji odgrywa prewencja urazowa oraz odpowiednie prowadzenie się przez zawodników – odżywianie czy regeneracja. Położyliśmy na te dwa aspekty ogromny nacisk i myślę, że możemy być zadowoleni z efektów.

 

 

 

– Bramkarz, jak każdy inny zawodnik, potrzebuje minut na placu gry. Mało tego – uważam, że potrzebuje ich nawet bardziej, niż gracz z pola – żeby czuć odległości na boisku, złapać rytm meczowy. Jesienią numerem jeden był Mateusz Kochalski, ale wiosną zdecydowaliśmy, że najlepszym rozwiązaniem dla jego rozwoju będzie wypożyczenie do drugoligowej Legionovii Legionowo i możliwość postawienia pierwszych kroków w seniorskiej piłce. W rundzie rewanżowej z „jedynką” występował Czarek Miszta, jednak kontuzja wymusiła zmianę i między słupki wskoczył Paweł Łakota. W jednym spotkaniu wystąpił również Michał Gołuński. Każdy z nich jest bardzo zdolnym bramkarzem i każdy potrzebuje gry, dlatego daliśmy im szansę złapania minut, ogrania się. Zarówno Czarek, jak i Paweł mają za sobą również treningi z seniorami – w drużynie rezerw oraz w pierwszym zespole Legii. Chcemy, by każdy z nich był jak najlepiej przygotowany do rywalizacji w dorosłym futbolu, a bez gry jest to niemożliwe. Dlatego w naszym zespole mieli taką możliwość.

 

 

 

 

 

– W kontekście przewagi fizycznej przeciwników, niwelowaliśmy tę różnicę szybkością operowania piłką, mobilnością poruszania się, szybkością myślenia na boisku. Zauważalne było natomiast, że przeciwnicy grają trochę bardziej po „seniorsku” od nas. Doskonałym przykładem jest domowe spotkanie z Cracovią, gdzie widać było, że w drużynie rywala mamy do czynienia z graczami na co dzień trenującymi z pierwszym zespołem. Widoczne było u nich większe cwaniactwo, wyrachowanie w pewnych sytuacjach. Aczkolwiek uważam, że nasi chłopcy dobrze zaadaptowali się do trudów rywalizacji ze starszymi przeciwnikami i na przestrzeni całej rundy zasadniczej zrobili duży postęp, a różnica wieku w większości spotkań nie była w ogóle zauważalna.

 

 

 

– Zdecydowanie tak. Cracovia to zespół, który wycofał drużynę rezerw, więc zawodnicy trenujący z pierwszym zespołem występowali właśnie w CLJ. Kilku graczy ma za sobą debiut w Ekstraklasie, jak Radosław Kanach, Daniel Pik czy Sebastian Strózik. Widać po tych chłopakach ogranie w piłce seniorskiej, dużą pewność siebie. To daje im sporą przewagę, dlatego myślę, że śmiało możemy traktować ich jako mocnego kandydata do gry w finale czy też do zdobycia tytułu mistrza Polski.

 

 

 

– Nasi zawodnicy rozwijali się tworząc monolit. Staraliśmy się tak pracować i grać, by potęgować rozwój indywidualny zawodników, ale jednocześnie uczyliśmy się funkcjonowania jednostek w obrębie drużyny. Mógłbym wymienić naprawdę bardzo wiele nazwisk chłopaków, którzy na przestrzeni tych kilku miesięcy zrobili olbrzymi postęp. Część z nich jest już gotowa, by postawić pierwsze kroki w piłce seniorskiej. To cieszy nas najbardziej.

 

 

 

– Przede wszystkim Łukasz dostaje wiosną więcej minut niż jesienią, więc siłą rzeczy ma dużo więcej okazji do zaprezentowania swoich umiejętności. Po drugie, znacznie poprawił element finalizacji. Dużo nad tym pracowaliśmy, między innymi podczas treningów indywidualnych. To, co dobrze wychodzi mu podczas zajęć, potrafi przełożyć również na grę w lidze i to jest klucz do jego dobrej formy. „Zjawka” to zawodnik z bardzo dużym potencjałem, otrzymał od nas zaufanie i spłaca je w stu procentach. Najważniejsze jednak, że się rozwija, cały czas szuka w sobie rezerw, nie zadowala się tym, co ma, ale cały czas ciężko pracuje na treningach.

 

 

 

 

 

– Przed sezonem dołączyli do nas trzej zawodnicy z rocznika 2001: Konrad Matuszewski, Michał Karbownik i Łukasz Zjawiński. Dwaj pierwsi po świetnej rundzie jesiennej awansowali do drużyny rezerw, Łukasz jest naszym najlepszym strzelcem. W trakcie rundy dołączył również Maciej Rosołek, który gra dziś pierwsze skrzypce w ofensywie naszego zespołu. Ci chłopcy, którzy awansowali do naszej drużyny w przerwie zimowej – Bartłomiej Ciepiela, Łukasz Łakomy, , Mieszko Lorenc – mieli przede wszystkim złapać pierwsze szlify w starszej kategorii, by za kilka miesięcy stać się kluczowymi postaciami. Cel był taki, że teraz uczą się szybszego myślenia na boisku, szybszego operowania piłką, a to zaprocentuje w przyszłym sezonie, gdy staną się liderami tego zespołu.

 

 

 

– Życie nie znosi próżni. Po awansie Konrada Matuszewskiego do rezerw zwolniło się miejsce na lewej stronie defensywy i Mateusz bardzo dobrze tę sytuację wykorzystał. Nie tylko wskoczył do podstawowego składu, ale stał się też jednym z liderów drużyny. Jest to chłopak, którego przeprofilowaliśmy, z gracza stricte ofensywnego na zawodnika defensywnego i ta zmiana wyszła mu na dobre. Z pozycji numer „dziewięć”, ewentualnie skrzydłowego łamiącego do środka stał się lewym półśrodkowym, tak zwaną „czwórką” lub lewym obrońcą. Mateusz zaufał nam, uwierzył, że to jest pozycja, na której może zajść naprawdę daleko. Wiosną tylko potwierdza, że to przekwalifikowanie było trafnym wyborem. Tak się często zdarza, że odejście jednego zawodnika otwiera szansę na zaistnienie drugiego gracza. Najważniejsze, by umieć tę szansę wykorzystać.

 

 

 

– Amos znajduje się w kadrze drużyny rezerw, natomiast za zgodą trenera Dębka kilkukrotnie był do naszej dyspozycji. Przede wszystkim, po transferze do Polski zawodnik potrzebował okresu adaptacyjnego w nowym środowisku. Występy w naszym zespole temu między innymi miały służyć. Mnie osobiście najbardziej imponuje mentalność Amosa. To bardzo otwarty, pracowity i odpowiedzialny chłopak. Z każdym kolejnym meczem wyglądał coraz lepiej – przede wszystkim coraz lepiej rozumiał nasz model gry. Jestem bardzo zadowolony z jego postawy. To mobilny zawodnik, szybko operujący piłką, chcący grać kombinacyjnie, tworzący linię podania, nie bojący się brać odpowiedzialności na swoje barki, dobry motorycznie. Mogę go oceniać wyłącznie w samych superlatywach.

 

 

 

– Po wielu spotkaniach w tym sezonie byliśmy zadowoleni z naszej gry. Dokonując oceny należy mieć na uwadze klasę rywala, z jakim się mierzyliśmy oraz nasz sposób gry. Jeśli miałbym wskazać mecz, w którym wszystko funkcjonowało na najwyższym poziomie przeciwko wymagającemu przeciwnikowi to byłaby to pierwsza połowa domowego spotkania z Wisłą Kraków. Nasza kultura gry, struktura poruszania się po boisku, spokój w grze, to jak byliśmy zorganizowani – to była taka Legia, jaką chciałbym oglądać w każdym meczu.

 

 

 

– Chciałbym, żebyśmy na tym etapie rozgrywek dobrze podsumowali ogrom pracy, jaki wykonaliśmy do tej pory. Dla mnie najważniejsze jest, by moi zawodnicy zagrali na miarę swojego potencjału i umiejętności, by przekuli tę ciężką pracę, którą wykonali na przestrzeni ostatnich miesięcy, na dobre występy w tych najważniejszych spotkaniach sezonu. Tylko tyle i aż tyle.

 

 

 

– Myślę, że i jeden, i drugi zespół to tak naprawdę najgroźniejsi rywale, na jakich moglibyśmy trafić. Oczywiście, nie lekceważymy pozostałych zespołów, ale te dwa kluby od kilku lat regularnie rywalizują na najwyższym poziomie Centralnej Ligi Juniorów – w półfinałach czy finałach. Odkąd zapewniliśmy sobie awans do półfinału obserwowaliśmy obydwie te drużyny, co jest w tym sezonie dużo prostsze dzięki transmisjom internetowym. Mamy więc obraz rywala, wiemy z jak wymagającym przeciwnikiem się zmierzymy. Na ile tę wiedzę przekujemy w efekt, zweryfikuje boisko.

 

 

 

 

 

– Tworzymy monolit, którego siłą są indywidualności. W oczy rzucają się bramki Łukasza Zjawińskiego, dobra współpraca „Zjawki” z Maćkiem Rosołkiem, efektowne akcje Mikołaja Neumana, który potrafi zagrać nieszablonowo i zrobić różnicę na boisku, ale co niemniej istotne, potrafimy połączyć te indywidualności w zgrany, dobrze zorganizowany zespół. W tym widzę naszą największą siłę.

 

 

 

– O ile jestem zwolennikiem stworzenia jednej grupy CLJ, bo ten zabieg z całą pewnością podniesie poziom rywalizacji, o tyle nie jestem pewien, czy obniżenie wieku to słuszna droga. W przypadku akademii piłkarskich, takich jak Legia, będzie to równoznaczne z obniżeniem środowiska rozwoju naszych zawodników. W obecnej lidze U19 grają u nas najzdolniejsi chłopcy z rocznika 2001 i muszą radzić sobie w środowisku złożonym z graczy o dwa lata starszych. Wprowadzając tę reformę ci zawodnicy rywalizowaliby praktycznie ze swoimi rówieśnikami, czyli nie moglibyśmy mówić o tym, iż wykonują znaczący krok do przodu. Rozumiem, że celem tej zmiany ma być w teorii przyspieszenie wejścia zawodników do piłki seniorskiej, ale, jak pokazują przykłady czołowych polskich akademii, nie było z tym problemu w dotychczas funkcjonującym modelu. Jeśli zawodnik się wyróżnia, to nawet będąc w kategorii U17, może wejść do piłki seniorskiej – przykład Konrada Matuszewskiego czy Michała Karbownika. Dlatego nie jestem przekonany do tej reformy.

 

 

 

– To prawda. Od wielu lat kibicuję Paris Saint-Germain, a to z kolei przyczyniło się również do uważnego przyglądania się całej lidze francuskiej. W mojej opinii to bardzo niedoceniana liga. Nie sztuką jest kibicować Realowi czy Barcelonie – dużo większą przyjemność daje mi śledzenie zawodników, którzy są dopiero w przedsionku wielkiej piłki i pracują na transfer do któregoś z tych klubów. Być może liga francuska nie jest tak efektowna jak hiszpańska czy angielska, nie pisze się o niej tyle w mediach, ale pod względem taktycznym jest to jedna z najlepszych lig w Europie. Jeśli nie najlepsza.

 

 

 

 

 

– Całe życie jestem związany z piłką. W wieku 23 lat postanowiłem zakończyć swoją przygodę z futbolem jako zawodnik i skupić się na pracy trenera. Szkoleniowy etap swojego życia rozpoczynałem w podwarszawskim Wiązownie, pracowałem tam z grupami U9 i U10. Później łączyłem to również z pracą w Koronie Góra Kalwaria. Po pewnym czasie pojawiła się możliwość trafienia do Legii Warszawa. Zgłosiłem się i udało mi się otrzymać pracę w klubie, któremu od dziecka kibicowałem, za co jestem bardzo wdzięczny. Moja praca przy Łazienkowskiej trwa już siedem lat, a ogólnie z młodzieżą – dziesięć.

 

 

 

– Myślę, że moja filozofia jest, nazwijmy to, holistyczna. W swoim podejściu do pracy szkoleniowej staram się łączyć w jedną całość kilka aspektów – taktyka, technika, mentalność, przygotowanie fizyczne. Jeśli chodzi stricte o model gry – chciałbym, by moja drużyna grała finezyjnie, oczywiście wtedy, gdy jest możliwe. Nie zapominam jednak o tym, by dopasowywać się do technicznych umiejętności graczy, których posiadam w drużynie. Jeśli chodzi o konkretny wzór trenera – takowego nie posiadam. Staram się sam pisać własną historię, a gdzie mnie to zaprowadzi zobaczymy za parę lat.

 

 

 

– Staram się balansować pomiędzy przyjacielskim kontaktem z zawodnikami i surową dyscypliną. Poza boiskiem mogę porozmawiać z podopiecznymi na każdy temat, ale w kwestiach stricte piłkarskich, boiskowych jestem bardzo wymagający. Być może dla kogoś takie podejście wyda się specyficzne, nie każdemu musi ono odpowiadać. Myślę jednak, że zawodnicy, których mam w zespole cenią sobie taki sposób współpracy. Co do dyscypliny – uważam, że skoro gracze w kategorii U19 są już w przedsionku seniorskiej piłki, muszą być przez nas przygotowywani na wysokie wymagania, jakie czekają na nich w dorosłym futbolu. Czuję się odpowiedzialny za tych chłopaków.